„Dla jej dobra” Ellen Marie Wiseman

Akcja powieści toczy się dwutorowo – jednocześnie w latach trzydziestych i pięćdziesiątych XX wieku. Poznajemy dwie różne bohaterki, Lilly Blackwood oraz Julie Blackwood.

Mała Lilly Blackwood jest inna niż reszta dzieci. Rodzice trzymają ją na strychu w ukryciu przed światem. Jest izolowana „dla jej dobra”. To, co wydarzy się, kiedy dziewczynka po raz pierwszy opuści swój pokój, również ma wynikać z troski o niej. A jednak jest niewyobrażalną formą okrucieństwa. Lilly opuściła swój dom rodzinny, który przez dziewięć lat był dla niej toksyczną klatką, by zostać uwięziona w innej przestrzeni, na innych zasadach.  Pod osłoną nocy, matka sprzedaje ją właścicielowi cyrku.

Ellen Marie Wiseman ukazuje świat, w którym nie ma miejsca dla jakiejkolwiek inności. Jednym azylem dla tych, którzy różnią się wyglądem od większości, posiadają deformacje czy inne niepełnosprawności, pozostaje cyrk. Odrzucona przez matkę dziewczynka staje się kobietą, dla której przestrzeń, jakiej nie wybierała, staje się ostoją bezpieczeństwa. Lilly zamknięta przed światem  staje się cyrkową gwiazdą, na którą tłumy patrzą z zachwytem.

Ponad dwie dekady później dziewiętnastoletnia Julia Blackwood otrzymuje w spadku po rodzicach posiadłość ze stadniną koni. Dom zawsze był dla niej miejscem pełnym zakazów i surowych zasad. Ma nadzieję, że powrót do niego pomoże jej wyprzeć bolesne wspomnienia. Na strychu znajduje tajemnicze fotografie przedstawiające osobliwą dziewczynkę w cyrku. Pragnie odkryć jej historię.

„Dla jej dobra” jest opowieścią o tym, co dzieje się wówczas, gdy rozpaczliwie pragnący zaspokojenia instynkt macierzyński, zderza się z poporodowym rozczarowaniem. Wiseman ciekawie eksponuje temat braku uczuć matki do dziecka i osobowość pozbawioną empatii. Bardzo ciekawie prezentuje się tu historia o matczynej obojętności, skontrastowana z wrażliwością Lilly i Julii – kobiet, które przeżyły odtrącenie a w swoim życiu pomagają bezbronnym zwierzętom. Lilly będzie dzielnie bronić słonia, którego odbierają matce, a Julia sprzeciwi się podłemu procederowi odbierania źrebiąt klaczom mającym w jej stadninie służyć innym celom niż matkowanie.

Wiseman pisze o domu, w którym miały miejsce wyjątkowe podłości, ale portretuje także przestrzeń klaustrofobicznego zamknięcia. To tam mała dziewczynka dorasta z dala od świata i tam też po latach dorosła kobieta, wciąż na nowo będzie zmagać  się z demonami przeszłości. Ten dom wyprawił obie bohaterki w życiową podróż. Każda z nich musiała walczyć o siebie, ale przede wszystkim mierzyć się ze wspomnieniem demonicznej matki.  Absorbująca i bolesna książka o krzywdach, o jakich mimo wszystko się nie zapomina. To fascynująca dwutorowa historia o poszukiwaniu własnej tożsamości i nadziei na to, że przyszłość może być lepsza.