W pewną sylwestrową noc Róża Polny została porzucona przez męża. Karol postanowił wyprowadzić się do domku na działce, bo miał już dosyć marchewki z groszkiem i wiecznego niezadowolenia żony. Wkrótce odkrywa, że prawdziwe życie jest tam, gdzie nie ma Róży. Nie musi już unikać Jej karcącego wzroku, kiedy pije piwo wieczorem, śpi nago, planuje wyprawy na ryby, czy też próbuje żyć jak Indianin. Tymczasem Róża oczekuje współczucia od swoich koleżanek i dorosłych dzieci. Czuje się porzucona i zdradzona bez powodu. Szuka dowodów na niewierność męża. W toku swojego śledztwa odkrywa jednak, że zupełnie nie znała Karola. Mało tego – nie doceniała Go i nie uczestniczyła w Jego życiu.

Zachmurzenie umiarkowane jest opowieścią o dwojgu ludzi w wieku emerytalnym, których małżeństwo nagle się rozpada. Ta „nagłość” jest dyskusyjna. Im więcej dowiadujemy się o relacjach Róży i Karola, tym wyraźniej widzimy, że stopniowo oddalali się od siebie, by w końcu zupełnie się rozstać. Autorka próbowała przekazać czytelnikom, że przyzwyczajenie jest złym doradcą, jeśli chodzi o małżeństwo. Związki rozpadają się nie tylko dlatego, że tworzą je niedojrzali czy niedopasowani ludzie. Niektórzy we własnych domach czują się najbardziej samotni, bo najbliżsi nie poświęcają im wystarczającej uwagi.

Zachmurzenie umiarkowane przedstawia smutną historię, jednak czyta się ją z uśmiechem. Barbara Kosmowska delikatnie i z humorem opisała trudne emocje. W zabawny sposób pokazała drogę Róży do zrozumienia, że rozpad jej małżeństwa jest konsekwencją również jej zaniedbań i kiepskich wzorców zaczerpniętych z domu rodzinnego.

Zachmurzenie umiarkowane to życiowa opowieść o ludziach dojrzałych, mądrych, a przy tym historia dla czytelników szukających w powieści czegoś więcej niż infantylne historie. Polecamy!