„Zadzwoń jak dojedziesz” Jakub Bączykowski

Za nami kolejne, wakacyjne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki „Szerokie Horyzonty”. Tym razem Klubowiczki omawiały książkę Jakuba Bączykowskiego „Zadzwoń jak dojedziesz”.

To powieść, która w niezwykle autentyczny i emocjonalny sposób podejmuje temat starości, relacji rodzinnych i samotności, która – jak się okazuje – może dotknąć każdego z nas, niezależnie od wieku. Punktem wyjścia dla fabuły jest spotkanie rodzinne zorganizowane przez starszego pana Ryszarda Sobieskiego, który zaprasza swoje dorosłe dzieci w trzecią rocznicę śmierci żony. Spotkanie, które miało być wspomnieniem i okazją do rodzinnej rozmowy, szybko przeradza się w konfrontację pełną emocji, pretensji i milczeń narosłych przez lata. W tle wybrzmiewają ważne pytania: kto powinien opiekować się ojcem? Czy bliskość oznacza fizyczną obecność, czy raczej gotowość do emocjonalnego wsparcia?

Największą siłą powieści są bohaterowie – z jednej strony Ryszard, wdowiec, który codziennie pisze listy do zmarłej żony, nie mogąc pogodzić się z jej odejściem, z drugiej strony – jego dzieci: Renata, Anna i Mateusz. Każde z nich reprezentuje inny sposób podejścia do rodzinnych obowiązków i własnego życia. Autor unika moralizatorstwa – nie ocenia, nie wskazuje winnych. Zamiast tego tworzy obraz rodziny, w której każda decyzja obarczona jest emocjonalnym ciężarem.

Styl Bączykowskiego jest prosty, ale pełen emocji. Dialogi są naturalne, a retrospekcje – poruszające. Dzięki temu książka wciąga i nie pozwala o sobie zapomnieć. Choć czyta się ją szybko, to często trzeba zrobić przerwę, by odetchnąć i zastanowić się nad tym, co się właśnie przeczytało.

„Zadzwoń, jak dojedziesz” to książka o tym, co najważniejsze – o więzach rodzinnych, o pamięci, która boli, ale i leczy, o tym, jak łatwo się oddalić i jak trudno później wrócić. Autor dotyka tematu coraz bardziej aktualnego – starzejącego się społeczeństwa  i wyzwań, jakie niesie opieka nad seniorami. Czyni to jednak z ogromną wrażliwością i empatią.

To lektura, która zostaje z czytelnikiem na długo. Zmusza do zastanowienia się nad tym, czy nasi bliscy naprawdę wiedzą, że ich kochamy. I czy jesteśmy gotowi „zadzwonić, jak dojedziemy” – nie tylko po to, by dać znać, że jesteśmy cali i zdrowi, ale by zwyczajnie być obecnym.